Verslag 15:
Grenshoppen en zwangerschapstesten.
Waar
waren we gebleven? Met ons Britse meutje gingen we terug
de grens met Chili oversteken. Vanuit Chile Chico kan je
de ferry nemen over het Lago General Carrera, het tweede
grootste meer van Zuid-Amerika. Maar wij kozen voor de lange
rit rond het meer, hetgeen garant zou staan voor prachtige
landschappen. De slechte weg en de onregelmatige busverbindingen
maken het een tijdrovende manier van reizen (geen probleem!).
Dus vanaf Puerto Guadal, onze eerste stop aan het meer,
zijn we geen toeristen meer tegengekomen. “Off the
beaten track” zoals dat heet. Het was in dit vriendelijke
slaperige dorpje dat we in onze luxe cabaña tijdens
het degusteren van een flesje wijn door de Chileense TV
rond de oren werden gekletst met het nieuws van de bomaanslagen
in Madrid. We realiseerden ons dat, ook al zaten we aan
de andere kant van de wereld, we waarschijnlijk nergens
veiliger konden zijn dan daar; in het midden van nergens
en uren weg van het eerstvolgende dorpje.
Drie dagen later, na zeven uur lang met onze neus tegen
het raam van de bus geplakt te hebben, zijn we in Coyhaique
aangekomen. Het Reserva Forestal, Lago Verde, Lago Venus,
… weeral zoveel natuurgeweld dat op ons lag te wachten.
Maar eerst even langs de dokter om Sally’s rechterzij
te laten onderzoeken waar ze al twee weken last van had.
De dokter liet ons een paar uur in de waan dat het wel eens
een zwangerschap zou kunnen zijn, maar uiteindelijk heeft
een kuur van ontstekingsremmende pilletjes het euvel kunnen
verhelpen.
De stad Coyhaique toch maar wat saai bevonden en wij terug
de buitengewoon prachtige Carretera Austral op richting
Puyuhuapi. De volgende dag hadden we onder een strakblauwe
hemel het Parque Nacional Queulat helemaal voor ons alleen.
Een wandeling langs schone flora en fauna (kolobri’s
fladderend aan de bloemetjes, franke vogeltjes die in onze
schoenen kwamen pikken, bijna fluo-rupsen tussen den boterham,
…) bracht ons tot aan het uitzichtpunt op de Ventisquero
Colgante. Alsof dat nog niet voldoende was, zagen we ook
nog een groot stuk ijs van deze hangende gletsjer de vallei
in donderen.
Grenshoppers als we zijn, gingen we terug richting Argentinie.
Hoewel, na heel wat busgeregel en een lift van een Chileens
gezinnetje zijn we in het grensstadje Futaleufú gestrand.
Hier rijden de bussen ook niet dik, maar wat is twee dagen
wachten in zo’n magnifiek decor. Esquel was de eerste
grote stad die we tegenkwamen sinds Coyhaique, dus hoog
tijd om nog eens naar de dokter te gaan. In lang vervlogen
tijden is Sally geopereerd geweest aan de rechterknie en
sinds de laatste Nieuw-Zeeland trekking speelt deze haar
terug parten. De röntgenfoto’s van en een dikke
tet op Sally’s knie wezen erop dat de hele handel
flink ontstoken was. Dus wederom pillekes, ijspakken en
verplichte rust.
Dat laatste is echter niet makkelijk in een wandelparadijs
als El Bolson. Maar satelliet-tv en de gezellige hippiemarktjes,
er zijn er daar in de jaren stillekes heel wat blijven hangen,
brachten toch wat troost.
Na een klein testwandelingetje met knieverband werd het
gewricht terug werkbekwaam bevonden en ging we naar Bariloche
waar ons karakter serieus op de proef werd gesteld. In de
eerste plaats moesten we de alomtegenwoordige ijsjes en
chocola weerstaan waarvoor Bariloche bekend staat. En later
de weergoden op de hellingen richting de Tronador berg.
Die tweedaagse wandeling naar de Otto Meilinghut begon al
met een knappe farçe. Het was de bedoeling eerst
de vallei te verkennen vanuit de jeugdherberg. Maar van
zodra de bus ons had gedropt, bleek alleen het vijf keer
duurdere Pampa Linda Hotel nog open te zijn. Tja ... De
beklimming was weliswaar in de miezerige regen, maar dat
zorgde voor knappe regenbogen en dito vergezichten. Dat
was echter nog niks in vergelijking met de afdaling tijdens
een halve sneeuwstorm langs overstroomde paden. Gelukkig
zijn we de avond ervoor goed op krachten kunnen komen in
de gezellige Refugio Otto Meiling, spectaculair gelegen
tussen twee gletsjers. Van de statige Cerro Tronador hebben
we jammer genoeg geen glimp kunnen opvangen wegens te bewolkt.
De regen die we daar op ons dak kregen was een voorbode
van zestig uur non-stop geplens. Dit en de weersverwachtingen
voor onze volgende twee bestemmingen, heeft ons doen besluiten
letterlijk een ticket naar de zon te boeken. Toen ze ons
echter de toeristenprijzen voorschotelden in plaats van
de vluchttarieven voor de Argentijnen zelf, hebben we de
plannen voor Buenos Aires maar geannuleerd en zijn we braaf
verder gereisd naar San Martin de los Andes. Daar kwamen
we aan onder een stralend zonnetje, dus voortaan nemen we
de voorspellingen van weather.com met een serieuze korrel
zout.
Sally en Erik
Blijf op de hoogte!
Wil je verwittigd worden
als er een verslag is verschenen of we nieuwe foto's hebben
doorgestuurd? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.
|