Groen
Paars
Blauw
Oranje
Geel
hoekje
Verslagen 2003-'04 
Thailand (5/11) 

1. Londen
2. Bangkok- Kanchanaburi
3. Sukhothai en Chiang Mai
4. Pai en Soppong.

Cambodja (4/12) 

5. Geschiedenis Cambodja
6. Siem Reap en Battambang
7. Phnom Penh en omgeving

Vietnam (16/12) 
Nieuw-Zeeland (13/01) 
Argentinië/Chili (26/02) 
Bolivia (16/04) 
Peru (30/04) 
copy&paste <td> tag
copy&paste <td> tag

Verslag 15:
Grenshoppen en zwangerschapstesten.

Waar waren we gebleven? Met ons Britse meutje gingen we terug de grens met Chili oversteken. Vanuit Chile Chico kan je de ferry nemen over het Lago General Carrera, het tweede grootste meer van Zuid-Amerika. Maar wij kozen voor de lange rit rond het meer, hetgeen garant zou staan voor prachtige landschappen. De slechte weg en de onregelmatige busverbindingen maken het een tijdrovende manier van reizen (geen probleem!). Dus vanaf Puerto Guadal, onze eerste stop aan het meer, zijn we geen toeristen meer tegengekomen. “Off the beaten track” zoals dat heet. Het was in dit vriendelijke slaperige dorpje dat we in onze luxe cabaña tijdens het degusteren van een flesje wijn door de Chileense TV rond de oren werden gekletst met het nieuws van de bomaanslagen in Madrid. We realiseerden ons dat, ook al zaten we aan de andere kant van de wereld, we waarschijnlijk nergens veiliger konden zijn dan daar; in het midden van nergens en uren weg van het eerstvolgende dorpje.

Drie dagen later, na zeven uur lang met onze neus tegen het raam van de bus geplakt te hebben, zijn we in Coyhaique aangekomen. Het Reserva Forestal, Lago Verde, Lago Venus, … weeral zoveel natuurgeweld dat op ons lag te wachten. Maar eerst even langs de dokter om Sally’s rechterzij te laten onderzoeken waar ze al twee weken last van had. De dokter liet ons een paar uur in de waan dat het wel eens een zwangerschap zou kunnen zijn, maar uiteindelijk heeft een kuur van ontstekingsremmende pilletjes het euvel kunnen verhelpen.
De stad Coyhaique toch maar wat saai bevonden en wij terug de buitengewoon prachtige Carretera Austral op richting Puyuhuapi. De volgende dag hadden we onder een strakblauwe hemel het Parque Nacional Queulat helemaal voor ons alleen. Een wandeling langs schone flora en fauna (kolobri’s fladderend aan de bloemetjes, franke vogeltjes die in onze schoenen kwamen pikken, bijna fluo-rupsen tussen den boterham, …) bracht ons tot aan het uitzichtpunt op de Ventisquero Colgante. Alsof dat nog niet voldoende was, zagen we ook nog een groot stuk ijs van deze hangende gletsjer de vallei in donderen.

Grenshoppers als we zijn, gingen we terug richting Argentinie. Hoewel, na heel wat busgeregel en een lift van een Chileens gezinnetje zijn we in het grensstadje Futaleufú gestrand. Hier rijden de bussen ook niet dik, maar wat is twee dagen wachten in zo’n magnifiek decor. Esquel was de eerste grote stad die we tegenkwamen sinds Coyhaique, dus hoog tijd om nog eens naar de dokter te gaan. In lang vervlogen tijden is Sally geopereerd geweest aan de rechterknie en sinds de laatste Nieuw-Zeeland trekking speelt deze haar terug parten. De röntgenfoto’s van en een dikke tet op Sally’s knie wezen erop dat de hele handel flink ontstoken was. Dus wederom pillekes, ijspakken en verplichte rust.
Dat laatste is echter niet makkelijk in een wandelparadijs als El Bolson. Maar satelliet-tv en de gezellige hippiemarktjes, er zijn er daar in de jaren stillekes heel wat blijven hangen, brachten toch wat troost.

Na een klein testwandelingetje met knieverband werd het gewricht terug werkbekwaam bevonden en ging we naar Bariloche waar ons karakter serieus op de proef werd gesteld. In de eerste plaats moesten we de alomtegenwoordige ijsjes en chocola weerstaan waarvoor Bariloche bekend staat. En later de weergoden op de hellingen richting de Tronador berg. Die tweedaagse wandeling naar de Otto Meilinghut begon al met een knappe farçe. Het was de bedoeling eerst de vallei te verkennen vanuit de jeugdherberg. Maar van zodra de bus ons had gedropt, bleek alleen het vijf keer duurdere Pampa Linda Hotel nog open te zijn. Tja ... De beklimming was weliswaar in de miezerige regen, maar dat zorgde voor knappe regenbogen en dito vergezichten. Dat was echter nog niks in vergelijking met de afdaling tijdens een halve sneeuwstorm langs overstroomde paden. Gelukkig zijn we de avond ervoor goed op krachten kunnen komen in de gezellige Refugio Otto Meiling, spectaculair gelegen tussen twee gletsjers. Van de statige Cerro Tronador hebben we jammer genoeg geen glimp kunnen opvangen wegens te bewolkt.

De regen die we daar op ons dak kregen was een voorbode van zestig uur non-stop geplens. Dit en de weersverwachtingen voor onze volgende twee bestemmingen, heeft ons doen besluiten letterlijk een ticket naar de zon te boeken. Toen ze ons echter de toeristenprijzen voorschotelden in plaats van de vluchttarieven voor de Argentijnen zelf, hebben we de plannen voor Buenos Aires maar geannuleerd en zijn we braaf verder gereisd naar San Martin de los Andes. Daar kwamen we aan onder een stralend zonnetje, dus voortaan nemen we de voorspellingen van weather.com met een serieuze korrel zout.

Sally en Erik

 

Blijf op de hoogte!

Wil je verwittigd worden als er een verslag is verschenen of we nieuwe foto's hebben doorgestuurd? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.

Blijf op de hoogte!

Terug!

 © Erik en Sally - Pluk gerust van deze site, maar laat het ons weten! -
Blauw Oranje Geel E-Mail ons! Groen Paars