Verslag 14:
Zuid-Amerika: een moeilijke start.

Na een dag extra Nieuw-Zeeland door een kleine vergissing van onzertwege, zijn we na elf uur vliegen uiteindelijk toch in Chili aanbeland voordat we vertrokken waren. (*)
Santiago is een warme levendige stad met knappe koloniale gebouwen om langs te slenteren. Dat heeft duidelijk ook z’n uitwerking op de Chilenen die er wonen; overal zie je zoenende koppeltjes, mensen ijsjes eten en duidelijk van het leven genieten. In het centrum van dit alles, op de Plaza de Armas, hebben we een gezellige “hospedaje” gevonden. Lucía is een van de vele (vooral oudere) dames die een paar kamers van hun huis of appartement verhuren aan toeristen. Je krijgt gewoon de sleutel van de voordeur, hebt je eigen slaapkamer en maakt samen met de gastvrouw gebruik van de keuken, woonkamer en terras. De perfecte manier om kennis te maken met hun manier van leven.
Santiago was eigenlijk maar een tussenstop voor de vlucht naar Punta Arenas. Dus buiten rondkuieren met een jetlag en het bijwonen van een gratis doch ontroerend klassiek concert in de kathedraal, hebben we er niet al teveel uitgespookt.
Punta Arenas is de meest zuidelijke “stad” van Zuid-Amerika en ligt temidden van de Patagonische steppe waar de wind vrij spel heeft en maar weinig kan groeien. Veel toeristen bezoeken van daaruit het Magdalena Eiland waar 60.000 paar pinguïns broeden of doen een boottocht door de fjorden naar het nog zuidelijker gelegen Ushuaia of Puerto Williams. Om de pinguïns te zien was het niet de beste tijd van het jaar en onze boottrip hebben we op het allerlaatste moment afgeblazen.
Na enkele ongelukkige culinaire ervaringen in Santiago, waren we maar al te blij dat we een Punta Areniaan tegen het lijf liepen die ons meenam naar een restaurant om eens een “churrasco” (soort sandwich met sla, avocado en vlees naar keuze) te proberen. Antonio was uitermate behulpzaam en deed ons heel wat nuttige tips omtrent bootreizen aan de hand. Zijn gedrevenheid om ons te helpen vonden we nogal raar en toen hij voorstelde om ons laat op de avond te komen oppikken om een kijkje te gaan nemen op zijn scheepswerf , werd het ons té louche en zijn we maar ineens doorgereisd naar Puerto Natales. Ook daar geraakte ons Zuid-Amerika avontuur niet uit de startblokken. Het Parque Nacional Torres del Paine stond hoog bovenaan ons verlanglijstje, maar eens vertrekkensklaar hebben de weergoden ervoor gezorgd dat we ook dit nationaal park op onze buik konden schrijven.
In Zuid-Chili wou het precies allemaal niet zo lukken, dus dan maar zes uur de bus op door een prachtig desolaat landschap richting het zonnige en toeristische El Calafate in Argentinië. Daar belandden we in een jeugdherberg die vol Belgen bleek te zitten, het was 4 maanden geleden dat we nog zoveel Vlamingen bij elkaar hadden gezien. De bestaansreden van El Calafate zijn de nabij gelegen gletsjers. De Perito Moreno gletsjer is een overweldigende ijsmassa van vijf kilometer lang en zestig meter hoog met de meest onwezenlijke tinten van blauw. Deze “ventisquero” is een van de weinige in de wereld die noch groeit noch kleiner wordt, al wordt zijn groei- en smeltpatroon de laatste decennia toch danig verstoord door de opwarming van de aarde. Dit krakend en bulderend natuurgeweld heeft het Zuid-Amerika hoofdstuk pas goed en wel op gang getrokken.
Want ook El Chalten met z’n prachtige ligging aan de voet van de Andes en zicht op Fitz Roy en andere drieduizenders, stond garant voor prachtige wandelingen en magnifieke zonsopgangen.
Een lijntje op de kaart is al gauw 650 kilometer en een busrit van dertien uur over een onverharde weg door de altiplano. Terwijl de chauffeur zijn uiterste best deed om lama’s, struisvogels, vossen en gordeldieren te ontwijken, konden wij niet langer naast die ene Brit kijken die blijkbaar aan dezelfde route als ons bezig was. David is een grappige stuntelende soloreiziger die net zoals wij de prachtige natuur langs de Carretera Austral wil verkennen. Voortaan zijn er dus twee jongens die zich met graagte achter Sally scharen als het op “hablar español” aankomt. * We vertrokken 25 februari om 16.00 uur en na elf uur vliegen kwamen we dezelfde dag om 12.00 uur ‘s middags aan. Een dag gewonnen door gewoon even de datumgrens over te steken.

Sally en Erik

Blijf op de hoogte!

Wil je verwittigd worden als er een verslag is verschenen of we nieuwe foto's hebben doorgestuurd? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.