Verslag 13:
Van Kerikeri naar Opononi en via Otorohanga naar Aniwaniwa!

Ook al weten we dat we nog een paar maanden voor de boeg hebben, toch doet het zelfs na een binnenlandse vlucht van Wellington naar Auckland een beetje raar aan dat we nog maar eens op een andere plek zijn aanbeland en niet thuis. We linken “op een vliegtuig stappen” blijkbaar nog steeds met het transport van de vakantiebestemming richting thuisfront...
Bij aankomst in de luchthaven is de autoverhuurder niet komen opdagen wegens onze huurbus in de prak gereden door de vorige klant. Dan maar beroep gedaan op de garagist van tweede keuze: ne louchen typ die ons een veertien jaar oude roestbak met kapotte radiator (en antieke ruitenwissers en koffer ging niet open en ...) aan de hand deed.
Swat, het ding bolde, de muffe matras die erin lag hebben we voorzien van een nieuw laken en als we hem elke dag water gaven zou hij de trip wel overleven.
Het ‘Northland’ is een groot zacht heuvelend schiereiland bezaaid met idyllische baaitjes en via een prachtige route door al dit moois kwamen in Russel terecht. Vanuit dit mondaine stadje planden we een wandeling naar Kaap Brett. Een dagwandelingetje van máár vijf uur werd al snel een serieuze trektocht. De brandende zon en de steile hellingen zorgden ervoor dat we een uur voor het einde zonder water kwamen te zitten. Eens terug van de wandeling, duurde het nog eens bijna een uur vooraleer we een winkel passeerden. Al doende leert men zekers? Maar de knappe vergezichten en strandjes maakten het weeral de moeite waard.
Twee overzetboten en evenveel dagen later hebben we een kort bezoekje gebracht aan het Waipoua Forest in het westelijke deel van het Northland. Dit machtig woud met zijn tweeduizend jaar oude Kauribomen geeft een goed idee van hoe Nieuw-Zeeland er uit moet gezien hebben voor de mens er zijn bijl in zette. Tane Mahuta 'God van het bos' en Te Matua Ngahere de 'Vader van het bos' zijn bomen met een diameter van om en bij de vijf meter en schieten gemakkelijk 60 meter de lucht in. Deze exemplaren hebben meer weg van een watertoren dan van een eik of een spar. Echt impressionant, van zo’n natuurgeweld stonden we wel even te kijken.
Na al die honderden kilometers in de bus was het hoog tijd voor een dagje rust. Bij toeval in Sandspit op een grappige camping met uitzicht op een jachthaventje terecht gekomen. De toch wel bijzondere eigenaars hebben er een olijfboomgaard, een heus golfterrein(tje) en zowaar een Brits pioniersdorpje uit de jaren 1800 aangelegd. Heel vriendelijke mensen en duidelijk met veel liefde uitgebaat. We voelden ons er meteen thuis.
In Otorohanga hebben we op de valreep toch nog het nationaal icoon van Nieuw-Zeeland levend kunnen bewonderen: de Kiwi! Deze bruine vogel heeft veel weg van een te groot uitgevallen kip zonder vleugels of staart, met een lange spitse bek waarmee hij de grond afspeurt. Door toedoen van geïmporteerde knaagdieren en honden zijn de beestjes met uitsterven bedreigd en worden hier kosten noch moeite gespaard om ze in hun natuurlijke habitat te beschermen.
Vanuit Otorohanga ging het richting Te Urewera National Park “zo ongerept dat sommige delen nog nooit bezocht werden” adverteren ze zelf. Wij hebben er één van Nieuw-Zeeland’s tien ‘Great Walks’ gedaan, maar niet zonder eerst halt te houden in het vulkanisch actieve Roturua.
Het Wai-O-Tapu Thermisch Wonderland is één en al zwavel -rotte eier- geur, kokende modderpoelen en semi-actieve geisers. Allemaal knap, maar het kon toch niet echt tippen aan de Waimangu Vallei die we de vorige keer bezochten.
Om het vertrekpunt van die Waikaremoanawandeling te bereiken, moet je eerst drie uur lang over een kiezelweg dwars door het nationaal park zig-zaggen.
Buiten de zijwandeling naar een spectaculaire waterval en enkele mooie vergezichten, was de Great Walk niet zo Great. Wel vermoeiend wegens de modderige (verwaarloosde) paden en het constant klauteren over boomwortels. Foei DOC! (Department of Conservation)
Na een dagje Auckland en een heel gedoe om alles in de rugzakken en een tweede postpakket naar huis te krijgen, hebben we de bus weer binnengebracht en zijn we -helemaal klaar voor Zuid-Amerika- naar de luchthaven vertrokken.
Alleen jammer dat we ons van datum hadden vergist ...

Sally en Erik

Blijf op de hoogte!

Wil je verwittigd worden als er een verslag is verschenen of we nieuwe foto's hebben doorgestuurd? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.