Verslag 8:
Kierewietgetoeterd in Zuid-Vietnam.

Onze eerste kennismaking met Vietnam was niet zo geweldig. Chau Doc is een hectisch grensstadje waar niks te beleven valt en het verkeer nog dramatischer verloopt als in Phnom Penh. Iedereen claxonneert zich met de blik op oneindig een weg door de (brom)fietsenmassa. Maniakale inhaalmanoeuvres (vlak voor bochten, met camion als tegenligger) maken de weg tot een strijdveld waar alleen de wet van de sterkste en/of luidste geldt.
Dit hebben we aan den lijve mogen ondervinden tijdens onze 'Busride from Hell' van Chau Doc naar Cantho. Met een rondvaart slalomde onze bus tussen fietsers en voetgangers. Als de claxon niet volstond, smeten ze de deur open om zich dan maar al roepend een weg te banen door de menigte.
Op die bus ook wel een gek fenomeen ontdekt. We vermoeden dat vanuit de kleinere dorpen redelijk wat cash geld wordt getransporteerd (gesmokkeld) richting koekestad. Zo kon een vrouw amper haar evenwicht bewaren onder het gewicht dat ze rond haar benen, poep en rug had getaped. Vlak voor de eindhalte verdeelde ze haar buit over een aantal plastic zakken en was ze ineens nog maar half zo dik.

Cantho bleek al gauw een stuk aangenamer te zijn als Chau Doc. Goed hotel, lekker gegeten, vriendelijke mensen, ... alleen jammer van onze rugzakken...
Aan een lokale naaister vroegen we om de vlaggetjes die we in Cambodja hadden gekocht, op onze rugzakken te stikken. Wanneer onze rugzakken terug in het hotel werden afgeleverd, constateerden we dat ze de vlaggetjes er gewoon (mottig) had opgeplakt. Resultaat: vlaggetjes naar de vaantjes en onze rugzakken onder de velpon! Grrrr...
Cantho is het commerciële hart van de Mekongdelta en onze hoteluitbater annex schoolmeester wist ons al snel een boottocht te verpatsen. Om 05.30 uur kwamen ze ons al oppikken om een half uur later getuige te zijn van een bewolkte zonsopgang bij een ontbijt van frans brood met banaan. Daarna vaarden we langs drijvende markten, smalle kanaaltjes en een boomgaard zonder fruit (fout seizoen). Een volle acht uur op de boot was net iets teveel van het goede.

In Thailand en Cambodja hebben we ons steeds heel vlot verplaatst met het openbaar vervoer. Toen we echter van Cantho naar Saigon wilden reizen, wou niemand ons aan een busticket helpen en werden we steevast doorverwezen naar de minibusjes. De Vietnamese overheid doet er alles aan om de toeristemeutes van de locals gescheiden te houden. Zo organiseren ze zelf busreizen van Saigon naar Hanoi (of vice versa) voor een luttele $ 21. Die prijs is zo laag dat geen enkele prive-firma hier tegenop kan of mag en er dus geen goedkoop alternatief is. Van zodra je van hun route afwijkt, betaal je je blauw.
We hebben onszelf dan maar zo'n Open Tour ticket aangeschaft. Het voordeel is wel dat je zelf het aantal tussenstops en vertrekdata kan bepalen en je wordt opgepikt aan je hotel.
Vadertje staat volgt ons trouwens op de voet; 80% van de hotels zijn in handen van de overheid en elke hotelier moet dagelijks met de paspoorten van zijn gasten naar het politiekantoor.

Saigon (Ho Chi Minh City) is een mierennest van om en bij de zeven miljoen mensen en ongeveer evenveel brommertjes. We proberen dagelijks de chaotische verkeerssituatie te relativeren, maar het begint soms toch serieus door te wegen op ons systeem. In Saigon hebben we gemakkelijkheidshalve een hotelletje in de backpackersbuurt opgezocht, vergelijkbaar met Khao San Road in Bangkok, maar dan op kleinere schaal. Het is trouwens ook van toen geleden dat we nog zoveel collega-toeristen bij elkaar hebben gezien.
Sinds onze entree in Vietnam hebben we onbewust ons reistempo wat teruggeschroefd. Naast heel wat praktisch geregel, hebben we vanuit Ho Chi Minh stad de Cu Chi tunnels en de Cao Dai tempel bezocht.
Het Caodaisme is een smeltkroes van Boeddhisme, Confucianisme, Taoisme, spiritualisme en onze katholieke kerk. Hun tempels zijn een grote kakafonie van die verschillende invloeden en bouwstijlen. De mis die we in de tempel van Tay Ninh hebben bijgewoond was een vreemde doch monotone bedoening.
Het nadeel van die tours is dat ze er telkens in slagen de slechtste restaurants uit te kiezen!

De Cu Chi tunnels zijn een goed voorbeeld van tot wat een mens in staat is ten tijde van oorlog. Het communistische verzet graafde een tunnelnetwerk van meer dan tweehonderd kilometer tot bijna letterlijk onder de Amerikaanse legerkampen. Het was impressionant om te voelen (claustrofobisch kruipend door de gangetjes) en zien (keukens, slaapbunkers, vergaderzalen) hoe de mensen toen leefden. Alleen jammer van de eenzijdige, anti-Amerikaanse weergave van de feiten.
Onze schuchtere Scandinavische reisgezellinnen bloeiden helemaal open in de nabijgelegen schietstand waar je voor $ 1 per kogel met zwaar Amerikaans of Russisch geschut je gangen kan gaan. Na al die gruwelijke oorlogsverhalen die we net te horen hadden gekregen, waren wij gedegouteerd over hoe gretig de toeristen naar hun dollars en de wapens grepen.

De volgende dag ging het naar Dalat, een fris bergstadje, waar we ons al snel thuis voelden (het koudere weer? de warme bakkers?) en een gezellige kerst niet meer stuk kon.

Sally en Erik

Blijf op de hoogte!

Wil je verwittigd worden als er een verslag is verschenen of we nieuwe foto's hebben doorgestuurd? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.