Verslag 6:
De tempels van Angkor en de andere kant van het Tonlé
Sap meer.

Na 3 dagen uitblazen op ons paradijselijk eiland, was het hoog tijd om aan het echte werk te beginnen: Cambodja!
Over de grensovergang die we van plan waren te gebruiken (van Aranyaprathet naar Poipet) hadden we de meest uiteenlopende negatieve verhalen gehoord, zowel tijdens onze reisvoorbereiding als van andere reizigers in Thailand. In de Bangkok Post lazen we een positief bericht over een relatief nieuwe grensovergang in O'Smach. Na ons licht te hebben opgestoken bij de Belgische ambassade, hebben we het er maar met een klein hartje op gewaagd. Het ging allemaal vlotter dan verwacht. Aan de grenspost zelf waren ze blijkbaar nog niet echt toeristen gewend -dus ook geen afzetpraktijken- en 5 uur later stonden we al in Siem Reap. Tijdens die 5 uur durende rit (voor 180 km!) werd meteen het schril contrast met Thailand duidelijk. Roestbruine zandwegen met putten waar een auto in kan verdwijnen en gammele houten bruggetjes. Onze taxi -zonder nummerplaat en wellicht gestolen goed uit Thailand want het stuur stond aan de verkeerde kant- joeg enorme stofwolken in de houten hutjes langs de kant van de weg. Ook de palmbomen en struiken zijn bedekt onder het roestbruine stof, wat mooie kleurschakkeringen oplevert met het felgroen van de rijstvelden en de blauwe lucht. Wij dachten dat de Thaise Rode Lahu primitief leven, blijkt dat de meeste mensen het hier met nog veel minder moeten stellen.

De stad Siem Reap dankt haar bestaan aan de nabijheid van de meer dan 1000 jaar oude tempels van Angkor, tevens een UNESCO Werelderfgoedsite. Het park omvat tientallen tempels waarvan Angkor Wat de grootste en bekendste is. Om niet de ganse tijd met onze neuzen in een boek te moeten rondlopen, hebben we maar een gids ingehuurd via Lotus Temple Tours (reisburootje uitgebaat door een Belg en z'n khmer vrouwtje). Samen met een Canadese toeriste en gids Som hebben we ons twee dagen ondergedompeld in de stenen tempelmassa én toeristenmeutes. Hoewel Som hard z'n best deed om die laatste een beetje te vermijden. Waar echter geen ontkomen aan was, waren de tientallen erg opdringerige kind-verkopertjes.
Van Angkor Wat naar Angkor Thom, van Bayon naar Ta Prohm ... Het was genieten met de neus in de lucht en de mond open van verbazing. We hopen dat de foto's een beetje een idee kunnen geven van de omvang en schoonheid van deze tempelcomplexen. Naast een uitgebreide kennis van tempels, wist onze gids ook veel te vertellen over Cambodja's actualiteit en recente geschiedenis, hetgeen we wel konden appreciëren.

Weeral wat wijzer stapten we bij het krieken van de volgende dag de boot op richting Battambang, Cambodja's tweede grootste stad. Wat een tochtje van 3,5 uur over het Tonlé Sap meer en de Sangker rivier zou zijn, werd er een van 7 uur maar wel met prachtige gezichten op de oevers en het rivierleven. Het Tonlé Sap meer is het grootste zoetwateroppervlak van Zuid-Oost Azië en het hart van Cambodja (visvangst en rijstteelt).
Battambang was maar een tussenstop en heeft op zich weinig toeristische troeven. Hoewel, het boeddhistische feest dat er aan de gang was deed ons toch weer grote ogen opzetten. Het aanhoudende vuurwerkgekletter had ons naar de tempel aan de overkant van de rivier gelokt. Voor de tempel stond een toren waarin ze een kist of zoiets aan het verbranden waren, terwijl het vuurwerk langs alle kanten werd afgestoken en regelmatig in het publiek belandde (tot groot jolijt van de Cambodjanen!?). Spijtig genoeg kon niemand ons vertellen wat dit te betekenen had, aangezien niemand Engels sprak en wij de enige toeristen waren. We probeerden het feestgedruis van aan de zijlijn te aanschouwen, maar kregen algauw de beste plaatsen en een drankje aangeboden.
We wisten niet dat het nog bestond, maar bij het buitengaan stuitten we op een rondreizende cinema. Een groot scherm op een stelling, een projector in een camionette en om de 10 minuten een onderbreking om het spoel te vervangen. Zelfs een gedubde versie van Zwarte Lola trekt hier nog een groot publiek.

Van Battambang is het 2 uur hobbelen naar Pailin, waar onze taxichauffeur van de taalbarrière wou gebruik maken om ons $ 40 te laten betalen in plaats van de afgesproken $ 4; mispiept!
Pailin ligt vlakbij de Thaise grens en daarom wordt hier buiten de Cambodjaanse riel en Amerikaanse dollar ook nog de Thaise baht als derde munteenheid (door elkaar) gebruikt.
Om de watervallen te bezoeken zonder op een landmijn of slang (cobra's) te trappen, zou een gids nodig zijn. De man die zich als gids voordeed, bleek er geen te zijn want hij moest na een half uurtje zelf de weg al vragen. De gevaren indachtig, wij met gemengde gevoelens het woud in. De watervallen waren wel knap, maar niet zo indrukwekkend omwille van het droge seizoen.
De weg terug naar Battambang was een hele belevenis. Gedurende 3 uur met 23 man (plus bagage) in de laadbak van een pick-up truck over een barslechte stoffige weg. Het is weer eens wat anders ...

Sally en Erik

Blijf op de hoogte!

Wil je verwittigd worden als er een verslag is verschenen of we nieuwe foto's hebben doorgestuurd? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.