Verslag 3:
Van een gek boerengat naar de tweede grootste stad

Met een lokale bus en via ontelbare omwegen kwamen we
vanuit Kanchanaburi aan in Uthai Thani. Het is te
zeggen; in de buurt van Uthai Thani want de
buschauffeur had ons bij wijze van spreken op een autostrade gedropt. Hij sprak geen letter engels (voorteken?) en kon ons bijgevolg niet zeggen hoe we
in het eigenlijke dorp moesten geraken. Wat gebarentaal en een andere bus later stonden we uiteindelijk toch op de stoffige markt van onze
bestemming. Het was de bedoeling van hieruit het Huay Kha Khaeng wildreservaat te bezoeken. Onze reisgids had al gewaarschuwd dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar dat echt niemand ons verstond of meer info kon geven hadden we niet verwacht. In het reservaat zelf
en bij het ministerie van bosbouw namen ze de telefoon niet op. Daar konden we dus al een streep trekken door onze vooruitzichten op kuddes olifanten en wilde tijgers. Uthai Thani is een boeregat als Koningsjut,
maar voor 1 of andere gekke reden beschikt het wel over een heus congrescentrum met bijhorend driesterrenhotel. Het enige hotel in de buurt... Het drievoud van ons normaal slaapbudget dus maar
gespendeerd aan een lekker zacht bed in een airco kamer. De teleurstelling hebben we dan doorgespoeld met blikjes Singhabier voor de Thaise kijkbuis. Nog even over de lokale avondmarkt geslenterd waar we enkele keren zachtjes aan de arm of op de bil getikt werden. We vermoeden dat ze wilden voelen of ons wit velleke wel echt was. Mijlenver was inderdaad geen enkele andere tourist te bespeuren. En wij weten nu ook waarom.

Dag en nacht verschil dus met onze volgende halte; Sukhothai. Dat betekent 'begin van geluk' dus daar moesten we zijn. Het begon inderdaad goed met het vinden van J&J Guesthouse, uitgebaat door Bruggeling Jacky en zijn thaise vrouw. Hij zette ons goed op weg
naar het oude stadsgedeelte waarvoor Sukhothai bekend is. Dit was de allereerste hoofdstad van Siam (zo heette Thailand tot voor 50 jaar) en was in lang vervlogen tijden de spil van de Thaise beschaving. Nu
is dit een 640 ha groot historisch park en daar hebben we dan maar een fietske voor genomen. Het voormalige stadscentrum is omgeven door een prachtig park met welgekomen schaduwrijke plekjes. Het valt weeral op dat de Thai geen bedreven geschiedschrijvers waren.
Bij een tempel- of ruinebezoek word je steevast rond de oren gekletst met olifantenduels en vage heldendaden. Wat blijkbaar vooral telt is de
spiritualiteit rond de oude sites, terwijl de historische feiten met de nodige korrel zout moeten genomen worden. Was allemaal wel knap maar wij werden er niet warm of koud van.

Dan maar naar Chiang Mai, de tweede grootste stad van Thailand. De omwalde binnenstad is een pak minder hectisch als Bangkok en in de vele rustige zijstraatjes (soi's) gingen we op hotelletjesjacht. De
meesten zaten echter nokvol. Iedereen gebruikt immers Chiang Mai als uitvalsbasis voor een trekking in het noorden en droog seizoen is hoogseizoen. Elke guesthouse, bakker of kapper biedt hier wel een unieke 'eco'-trekking aan naar 'authentieke' bergstammen gecombineerd met olifantenritten en vlottentochten. Wij zijn van plan op eigen houtje naar het noorden af te reizen en vanuit het weinig bekende Soppong een
trektocht te regelen (tip van een Wegwijzerlid). Ons plan viel blijkbaar niet in de smaak van onze hoteleigenaressen. Libra Guesthouse organiseert zelf ook trekkings en van zodra het duidelijk was dat ze
niets extra aan ons konden verkopen (geen kookcursus of trekking) hadden we de indruk dat ze ons liever kwijt dan rijk waren. Toen we onder andere deze bemerking in het gastenboek aan het schrijven waren, schopten we blijkbaar tegen Thaise schenen want het boek werd ons uit de handen getrokken. Na een eenrichtings-scheldpartij hebben we onze intrek maar genomen in het iets gemoedelijkere Orchid House.
Enfin, ondertussen zijn er weeral een aantal Wat's de revue gepasseerd; o.a. de op een bergflank gelegen Doi Suthep. Dit is een belangrijk bedevaartsoord voor de Thai en daar moesten we 's zondags dan ook eens een kijkje gaan nemen.
Het openbaar vervoer wordt hier gedaan door sii-lors, wat eigenlijk rode omgebouwde pick-up trucks zijn. Die mannen rijden hier dik en voor 10 Baht voeren ze je naar eender waar binnen de stad. Den berg op kostte
wat meer dan berg af. Als die eerder vermeldde bakker of kapper geen
trekkings organiseert, doet hij wel massages voor en na. Toch nog maar eens vertrouwd op onze Footprint reisgids en zo het kaf van het koren kunnen scheiden. Bij Let's Relax kostte een massage vier keer meer dan
op een ander maar de professionele aanpak en het luxueuze kader maakten het echt wel de moeite. Ze namen ons van kop tot teen onder handen en voor de masseusekes zelf was het ook een hele turnoefening.
Ellebogen, voeten, knieen, ... ze gooiden het allemaal in de strijd. Deze uitspatting konden we ons veroorloven dankzij de 'meutjes' die ons voor elk land zo'n extraatje hebben cadeau gedaan. De kers op de
taart was een BigMac menu. Een welgekome afwisseling op de rijst en noedels. Maar het moet gezegd: Thaise kost is echt wel lekker.

De Chiang Mai Zoo heeft een Chinees pandakoppel op bezoek. Heel de stad is bezaaid met handgeschilderde reclamepanelen. Wat blijkt aan het loket, we waren drie dagen te vroeg, de panda's waren nog volop aan
het acclimatiseren! Toch hebben we nog een stiekeme glimp van de beestjes kunnen opvangen door een smal raampje en op de bewakingsschermen. Verder hadden we de 'zoologie' voor ons alleen en was het weer zweten geblazen op de steile hellingen van het park. Een
baby-nijlpaardje, een olifantje van amper drie dagen en een vette oerang-oetang konden ons wel bekoren maar de dierenverblijven zijn hier maar schraal terwijl dit toch de betere zoo van Thailand is.

Om ons volledig onder te dompelen in de Thaise manier van doen, MOESTEN we wel een moto huren. Het werd een Honda Dream 110cc en Samoeng onze bestemming. Deze rit kronkelde al mooi tussen de bergen en was dus al een voorsmaakje van wat ons nog te wachten staat de
komende week. Na al die stadse drukte was het zalig om alleen het ruisen van de wind en het tsjirpen van de vogeltjes te horen (nadat we de Honda hadden stilgelegd natuurlijk).
Onze trip bracht ons ondermeer naar de Queen Sirikit Botanical Gardens; een park van 400 ha met weelderig aangelegde tuinen en serres waar ook ons beider moeders hun groene vingers bij zouden aflikken. Maar
net zoals de zoo en Doi Suthep, was ook dit park tegen een berghelling geplakt en stonden we weeral goed in het zweet. We beginnen er stilaan achter te komen waarom de Thai overal met de auto of brommer doorboren ...

Voor ons vertrek naar Pai nog even de fameuze nachtmarkt bezocht waar we net geen samoerai zwaard kochtten. Ook al zakte de prijs de prijs van 5000 naar 2000 Baht bij het tonen van enige interesse. Geen lef
he...

Erik en Sally

Blijf op de hoogte!

Wil je verwittigd worden als er een verslag is verschenen of we nieuwe foto's hebben doorgestuurd? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.