Verslag 19:
Paradijsvogels; de laatste aflevering.

Aangezien we voor de Galapagoseilanden in Ecuador geen geld/tijd meer hadden, zijn we maar beestjes gaan kijken op de Islas Ballestas.
Maar op weg naar Pisco hebben we nog even halt gehouden in Nazca. Het was hier dat een van de oudste Zuid-Amerikaanse beschavingen om een of andere gekke reden gigantische figuren en lijnen kerfden in de rotsige woestijngrond. De tekeningen van apen, condors etc. zijn zo groot dat de meeste toeristen in een vliegtuigje kruipen om ze in hun geheel te kunnen overschouwen. Maar wij hadden net een dure jungle-tour geboekt, dus hebben we het maar bij de uitkijktoren en een voordracht gehouden.
Over de verklaring zijn ze het trouwens nog niet volledig eens. Volgens de meeste wetenschappers vormen de Nazca-lijnen een grote zonnekalender, andere houden het op een boodschap aan de goden en volgens enkele wibo’s zouden ze het werk van buitenaardse wezens zijn.

Islas Ballestas dus; een paar eilandjes vlakbij de kust van Pisco met duizenden pelikanen, guanovogels, zeeleeuwen en zelfs Humboldt-pinguins. Zoveel vogels op zo’n kleine oppervlakte zorgen ervoor dat de eilanden bedekt zijn onder een metershoge laag vogelstront. Zoveel zelfs dat Peru het al jaren exporteert als meststof.
Met lede ogen hebben we moeten aanzien hoe de tour weeral in het honderd liep. We werden opgepikt door een andere touroperator die blijkbaar ook nog eens een aantal passagiers vergeten was, de vergunning van de bootsman was niet in orde etc. etc. Veel mensen gingen uit hun dak, maar na zeven maanden reizen hebben we wel wat meer nodig om ons druk te maken. Soit, de zeeleeuwen waren leuk en luidruchtig, de pinguins schattig en de vogels schoten met scherp.

Om vanuit Pisco in Cuzco te geraken heb je twee mogelijkheden; terug via Arequipa met een luxe nachtbus of in drie dagen en dertig busuren los den Andes over. Wij kozen voor het laatste en het lastigste, maar de reis stond wel garant voor prachtige landschappen en veel couleur local. Hoewel die acht uur op een slecht geventileerde, overbeladen bus met een ziek familietje achter ons, net iets teveel coleur local was. Moeder en zoon hadden zwaar etterende ogen, dochterlief moest non-stop overgeven en vader had een kat en een plastic zak met kippen op de schoot.
Maar alle reisleed was rap vergeten bij aankomst in Cuzco. Ondanks dat deze stad het toeristische epicentrum van Peru is, was het er aangenaam rondhangen tussen de koloniale gebouwen, ambachtelijke winkeltjes en de vele restanten van de Inca-cultuur.
De stad op zich was al leuk en dan hadden we onze twee laatste jokers nog tegoed; de perfect bewaarde Inca stad van Machu Picchu en een achtdaagse trip door het Amazonegebied.

Machu Picchu is hét toeristenmekka van Zuid-Amerika. Terecht, want de site is spectaculair gelegen temidden van de bruute Andes en een mooi staaltje van 15e-eeuwse Inca architectuur en hun verbluffende kennis van de hemellichamen. We hebben ons niet al teveel geërgerd aan de woekerprijzen voor het transport er naartoe en de entree, we hebben vooral genoten van de deugddoende beklimmingen van Putucusi en Huayna Picchu. Beide bergen geven een prachtig panoramisch zicht op de oude stad en omgeving.

Het Manu Nationaal Park is 19.000 km2 (2/3 van België) groot en het meest biodiverse stukje natuur op aarde met zijn duizend vogelsoorten, dertien verschillende apenrassen en honderden andere zoogdieren waaronder de bedreigde jaguar, reuze-otter en zwarte kaaiman.
Bij Manu Ecological Adventures boekten we een prijzige tour en met een plezante veertien-koppige bende (negen nationaliteiten) en twee ervaren gidsen doken we van de Andes het regenwoud in en speurden we met verrekijkers de oevers van de Manu-rivier af. We kwamen ogen tekort voor de ontelbare gekke en kleurrijke vogels, gevaarlijk uitziende kaaimannen en de meest bizarre insekten.
Zo werd Sally ook de heldin van de week door het spotten van een zeldzame jaguar. Onvergetelijk is eveneens de wandeling waarbij we plots omsingeld waren door een twintigtal eekhoorn- en kapucijnapen, die een paar meters boven onze hoofden acrobatisch van boom naar boom zwierden.
De beestjes waren present, het eten was lekker en de organisatie "perfectamundo".
Met andere woorden, een betere afsluiter van onze reis hadden we niet kunnen bedenken.

Sally en Erik

Blijf op de hoogte!

Wil je als eerste verwittigd worden als we het weer in onze kop krijgen om te vertrekken? Schrijf je dan als de bliksem in op onze Nieuwsbrief.